|
İSTANBUL SEÇİMİ
Bilindiği üzere 31 Martta tartışmalı bir İstanbul seçimi yaşandı. “oylar çalındı - çalınmadı” iddiaları sürerken YSK 23 Haziranda seçimin tekrarına karar verdi.
Yine bilindiği üzere kesinleşmeyen ve iptal edilen seçim sonuçlarına göre İmamoğlu 14 bine yakın bir oy farkıyla rakibi Binali Yıldırım’ın önünde görünüyordu. Aradaki farkın az oluşu yani kapanmayacak bir rakam olmaması nedeniyle 23 Haziranda yeniden yapılacak seçim sonucunu kimse kestiremiyordu. Çünkü her iki aday da birbirine yakın oy almış yarışı başa baş götürmüştü.
İşte böylesine kritik bir süreçte ipi göğüslemek için adaylar ve bağlı bulundukları ittifak partileri yeniden sahaya indi. Doğal olarak adaylar ve siyasi partiler bir önceki seçimdeki eksikliklerini gidermeye çalışırken diğer yandan yeni stratejiler belirlediler.
Bununla da kalınmayıp siyasi liderler hırslarına hakim olamayıp seçimi normal bir il seçimi hüviyetinden çıkarıp adeta varolma-yokolma savaşına dönüştürdü. İş bu boyuta varınca bu kez 81 il başkanları, milletvekilleri, STK ve encümen üyelerine varıncaya dek partililer İstanbul’a göç etti. Tabir-i caiz ise kimisi mitil kimisi yatak döşek attı.
Her iki taraf 53 günlük süre içersinde seçim çalışmalarında bulundular, deyim yerinde ise çalmadık kapı bırakmadılar, toplantı üstüne toplantılar, yemekli davet üstüne davetler verildi, nutuklar atıldı. Kısacası maddi manevi tüm imkanlar kullanıldı, başarıya giden her yol mübah sayıldı.
Ve beklenen gün geldi.
Sandıklar kuruldu seçmen oyunu kullandı. Yapılan sayım sonucu Millet İttifakının adayı CHP li Ekrem İmamoğlu rakibi Cumhur ittifakının adayı AKP li Binali Yıldırım’a karşı %54-45 oy oranıyla diğer bir ifadeyle 800 bin oy farkıyla kazandı.
Yapılan bir seçimi veya yarışı elbette ki birisi kazanacaktır. Bu gayet doğaldır. Kaldı ki seçimler demokrasinin gereği ve temel amacın halka hizmet olduğu düşünülürse aslında seçimin kazananı veya kaybedeni yoktur. Ancak seçim sürecinde kullanılan dil, söylemler ve izlenen stratejilere baktığımızda çıkarılacak pek çok ders olduğunu görmekteyiz.
Her şeyden önce gördük ki; halk bölücü, ayrıştırıcı, ötekileştirici, tehdit ve hakaret diline asla onay vermemekte. Hele bilhassa “İllet, zillet, çete, terörist, Pontus, Yunan, Sisi” gibi hakaret ve yakıştırmalara daha çok reaksiyon vermekte. Halkın istediği sadece sevgi, saygı , nezaket ve biraz da hoşgörü. Bunun yanı sıra yandaş ve yalaka kesime rant akışı, torpil, rüşvet, yolsuzluk, adam kayırmacılık, kötü ekonomi ve son günü İmralı’dan mektup getirme gafletini halkın tercihini belirlemede etkili amiller olarak sayabiliriz.
Seçimin düşündürdüklerine gelince;
İstanbul seçiminin normal bir belediye seçimi hüviyetinden çıkarılıp; “İstanbul demek Türkiye demektir” söylemiyle seçimin adeta bir kader seçimi haline getirildiği hepimizce bilinen bir gerçektir. Yine seçimin sanki bir “Genel Seçim” miş gibi havaya sokulup iddialı hale getirildiği ve bunun tabi bir sonucu olarak iki kutuplu bir topluma dönüştürüldüğümüz de gerçektir. İstanbul seçim sonucuna bu açıdan bakıldığında “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi”nin tartışma götüreceği açıktır. Nitekim 2017 yılı Referandumundan bu yana geçen iki yıllık süre zarfında tek adam rejiminin veya partili Cumhurbaşkanlığı rejiminin bünyemize uygun olmadığı anlaşılmıştır. En basitinden son yaşanan 23 Haziran seçimi bizi düşman kamplara bölmeye yetmiştir.
Rejim tartışmasını burada ilk kez ben dile getirmiyorum. Dilerseniz bir yıl öncesine dönelim. MHP Genel Başkanı sayın Devlet Bahçeli partisinin başkanlık divanında ne demişti hatırlayalım; “İstanbul, Ankara ve İzmir’in kaybedilmesi halinde Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi tartışmaya açılabilir.” İşte sayın Bahçeli’nin dediği noktaya geldik. Bırakın üç büyük şehri Adana, Mersin, Antalya, Hatay, Aydın, Bolu gibi daha nice şehirler de el değiştirmiştir. Unutmayalım ki ortaya çıkan yerel seçim tablosu iktidarı sarsabilecek durumdadır.
Gönül ister ki C. Başkanı bir partiyi değil tüm milleti temsil etsin ve kucaklasın. Hem Mecliste tarafsızlık adına yemin içeceksin hem de partili olarak tarafgir davranacaksın. İşte bize ters gelen hiç de alışkın olmadığımız mevcut rejimin bir yönü. Ayrıca Yasama, yürütme ve Yargının da tek elde toplanmasının büyük sakıncalar doğurduğu da aşikardır. Yapılacak tek çare hiç vakit kaybetmeden en kısa zamanda güçlendirilmiş yeni bir demokratik parlamenter sisteme dönmektir.
Dileğimiz gelecek seçimlerde siyasi parti yöneticilerince her türlü kalp ve gönül kırıcı, saldırgan tutumdan, ötekileştirme, ayırıcı ve bölücü söz ve davranışlardan uzak, herkesi kucaklayıcı, sevgi, saygı ve karşılıklı hoşgörünün hakim olduğu bir siyasetin izlenmesidir.
Unutmayalım ki başka bir Türkiye yoktur.
Yeni ufuklara doğru el ele gönül gönüle …
|
Günün Haberleri