|
Sana yazmayacağım desem de yazıyorum işte! Elimde değil. Ellerim benden izinsiz olmasa da isyan türküleriyle dokunmak istiyor ruhsuz görünen tuşlarla, ruhlara dokunmak. Bütün olup bitenlere bigane olmak dokunmuyor mu sana?
Dercesine. Duruyorum ve hak veriyorum. Taş taşın üzerine konulması gerekirken, taş taşın üstünde bırakılmadığı, birilerinin karnında yiyecek yer kalmazken, birilerinin ağaç yapraklarını bile yiyecek olarak bulamadığı, bir dünya da istemesen de yazıyorum işte! Keşke bunlarla kalsaydı da yazmasaydım sana, alev topuna dönen bu ateşle yemek yemeğimi pişiremezdim, boğazım düğümleniyor bazen sanki boğulacak gibi oluyorum.
Bir çok zaman, uykularım kaçıyor, bazen içtiğim su bile zehir gibi geliyor bana. Ben senin senden habersiz çekilmiş fotoğraflarına dayanamazken, seni böyle görmemek için kaçarken ve geceleri o derin bakışın önüme gelip saat sabahın dördünde bunları bana yazdırırken, seni o hale getirenler hiç mi acımadı?
Onların da çocukları yokmuy du acaba? Onlarda hiç vicdan yokmuy du? Hangi İnanç din ideoloji ahlak buna izin veriyor du? bilemedim. Sebebi ne olursa olsun bırakın bir insanı hele ki bir çocuğu, bir canlıyı bile açlıkla susuzlukla öldürmek te neyin nesiy di?
Onlar seni ac ve susuz öldürürlerken bir de yardım kuruluşu olur ve yardım paketleri dağıtırlar, yetmez ilaç battaniye gönderirler, daha sonra barış elçisi olurlar derken en nihayet kurtarıcı oluyorlardı! Özgürlük, demokrasi ve medeniyet! Kusuruma bak çocuk onlar her kötülüğü yaparken ben anca yazabiliyorum. Sahi onlar hangi mabedin örtüsü altına saklanacaklardı?
Hangi gaye hedef ideal bunlar için değecek ti? Hangi tövbe ya da günah çıkartmakla temizleneceklerdi? Hangi kitap ya da şiir bunları haklı çıkaracaktı? Velhasılı hangi mendil O Kara Gözlerden akan acıyı silecekti?
Hangi sargı bezi o yaralarını saracaktı? Söylesene bana hangi kefen o masum canını saracaktı? Affet bizi çocuk Sen susuz ve herşeyden mahrum bir şekilde kara toprakların altına mahkum edilirken, bize de ağıtlarını yakmak kaldı.... Affet bizi.
|